KURU EKMEK Vakti zamanında bir kadıncağızın üzerine pek titrediği bir oğlu varmış. Çocuğun eğitim çağı geldiği için onu alıp Gavs’ul ÂzamSeyyid Abdülkadir Geylani Hazretlerine götürüp emanet etmiş. Aradan belli bir zaman geçtikten sonra kadın çocuğunu görmek için dergaha gelmiş. Yemek vakti imiş. Kadın bakmış ki oğlu bir köşede oturmuş kara kuru bir ekmek yiyor. Öbür tarafta ise Abdülkadir Geylani hazretleri kızarmış tavuk yemekte. Kadın bu durumu görünce dayanamayıp Abdülkadir Geylani Hazretlerine şöyle demiş : “ Sen nasıl bir şeyhsin benim yavrum orada kuru ekmek yerken sen burada tavuk yiyorsun.” Şeyh gülümsemiş ve önündeki kemikleri birleştirip “Biiznillah” deyince tavuk canlanarak kalkıp gitmiş. Kadın olanları görünce şaşkına dönmüş. Hazret kadına dönerek şöyle demiş : “ Senin oğlanın bu mertebeye gelebilmesi için o kuru ekmeği yemesi gerekiyor.” Her kıssadan mutlaka birkaç hisse alınır. Biz bu kıssayı günümüze uyarladığımız zaman payımıza yüzde kaç hisse düşer ona ba